Όταν έγινα μάνα μάλωσα με την ζωή μου.«Θέλω τη ζωή μου πίσω!» φώναζα μέσα και έξω μου. Είμαι η μάνα που λέει φωναχτά ότι δεν κάνουν όλες οι γυναίκες για μάνες, ίσως από τον φόβο της μεγάλης ευθύνης που μας «δίδαξαν» πως είναι να είσαι μάνα σε μια κακομαθημένη και μαμόθρεφτη κοινωνία που ζούμε και μεγαλώνουμε.

Δεν γνωρίζω καμία άφοβη μαμά. Πόσο μάλλον στη σημερινή εποχή, που είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν γεννηθεί μόνο για να γίνουν μαμάδες και πόσο δύσκολο είναι για μερικές να δεχτούν τον νέο ρόλο και να ζήσουν πια αμετάκλητα με αυτόν. «Φοβάμαι παιδί μου,  ότι όσο εσύ σβήνεις κεριά, τόσο εγώ ανάβω περισσότερα. Και δεν θέλω αυτόν το φόβο να στον δείχνω με κανέναν τρόπο. Γι΄ αυτό τον σκοτώνω καθημερινά για να μη με πνίξει και να πνίξει και σένα.»

Και φοράμε πανοπλίες και αναβοσβήνουμε κεριά και παλεύουμε τους δράκους και τα τέρατα μέσα και δίπλα μας. Βλέπεις τα παιδιά σου ανάμεσα σε άλλα παιδιά και λες χαλάλι τα ξενύχτια τους και οι δικές μου ρυτίδες. Με οδηγό την δική σου αλήθεια, τις περιπέτειες, τους θεούς και τους δαίμονες που κατοικούν στο κεφάλι σου προχωράς, μετράς τις δυνάμεις σου, ζεις τις αλλαγές που ποτέ δεν υπολόγιζες και σιωπάς χωρίς να νιώθεις δειλή.

Μάνα κατ΄επιλογή, μάνα κατά τύχη, μάνα διαζευγμένη, μάνα χήρα, μάνα άρρωστη, μάνα προσφυγοπούλα, μάνα εγκλωβισμένη, μάνα ξενιτεμένη, μάνα νότια, μάνα βόρεια, μάνα αφρικάνα, single mother,  mother to be,  και άλλες πολλές μάνες που έχω ξεχάσει. Ένας ρόλος ζωής δοσμένος ψυχή τε και σώματι, καλό- ή κακοπαιγμένος, που δεν σπουδάζεται, ένας ρόλος ακατάπαυστος και αφοπλιστικός.